ၾကည့္လိုက္။ ေခတ္ကို ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ဆြဲထားပံုကိုက တကယ့္ ရီရယ္လစ္ဇင္
ရိုးရိုးလက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ ့ရုပ္လံုးၾကြမနက္ခင္းကေလးကို ကဗ်ာေရးမလား
ဘဝေတြတန္းစီထိုးထားတဲ့ ဆိုကၠားဂိတ္ကေလးရဲ ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို စုတ္ခ်က္ဆြဲမလား
လက္ပံပင္ဇရက္က်ေနတဲ့ ပ်ံက်ေစ်းကေလးရဲ ့အသက္ငင္ရွင္သန္ၿခင္းေတြကို ဝတၳဳဖြဲ ့မလား
ၿမင္ၿမင္သမွ်ဟာ အနဳပညာေတြနဲ ့ပံုေဖာ္ယက္ဖဲြ ့ထားသလို
လူေပ်ာ္တစ္ေယာက္က "ငါတိုးတက္ေနၿပီ" လို ့ဘက္စ္ကားစီးရင္းေအာ္သြားတယ္
စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ရြာကသူ ့ညီေလးကို ေခၚမလို ့တဲ့
စပါယ္ယာေလးက သူရထားတဲ့ B.E.con ဘြဲ ့ကိုထုတ္မေၿပာဘူး
KTVက ေကာင္မေလးက ကုမၼဏီအေရာင္းစာေရးလို ့သူ ့အေမကိုညာထားတယ္
ပြဲစားလည္း ပြဲစားအေလ်ာက္၊ ေန ့စားလည္းေန ့စားအေလ်ာက္
ကုန္ထမ္းသမားလည္း ကုန္ထမ္းသမားအေလ်ာက္၊ ပဲၿပဳတ္သည္လည္း ပဲၿပဳတ္သည္အေလ်ာက္
ကိုယ့္အေရးအသားနဲ ့ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဖြဲ ့သီမွဳနဲ ့ကိုယ္
အိမ္လခ မေပးရေသးရေသးဘူး၊ ေရခြန္က ဘယ္မွ်၊ မီးခြန္က ဘယ္ေလာက္၊ ကုန္ေစ်းနွဳန္းကဘယ္လို
လကုန္ရက္ေတြဟာ ဟစ္တလာရဲ ့ငရဲစခန္းလိုလို ဘာလိုလို
ၿမိဳ့ၿပဟာ ဒုကၡေတြကို သြင္းကုန္လုပ္လိုက္၊ ထုတ္ကုန္လုပ္လိုက္
ၿမိဳ့ၿပဟာ ေလာကဓံေတြကို ပန္းပြင့္ၿပလိုက္၊ ေလာင္ကြ်မ္းၿပလိုက္
ၿမိဳ့ၿပဟာ လူသားေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္၊ ေၿမၿမဳပ္ပစ္လိုက္
ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ ကားၾကိတ္ခံရတဲ့ ၿမိဳ့ၿပ
လူပိုလူလွ်ံေတြကို အာမခံမေပးတဲ့ ၿမိဳ့ၿပ
ဖ်ားတာနာတာကအစ မဖ်ားဝ့ံ မနာဝံ့တဲ့ ၿမိဳ့ၿပ
ေငြရိွရင္ နတ္ၿပည္ေၿခာက္ထပ္တမွ် ရသေၿမာက္တဲ့ ၿမိဳ့ၿပ
ေန ့ခ်င္းညခ်င္း အမိွဳက္ပံုၾကီးက ေဘာလံုးကြင္းၿဖစ္လို ့
ေန ့ခ်င္းညခ်င္း သခ်ၤဳ ိင္းကုန္းဟာ ဟိုတယ္ၾကီးၿဖစ္လို ့
ေန ့ခ်င္းညခ်င္း လယ္ကြင္းေတြဟာ စက္မွဳဇုန္ၿဖစ္လို ့
ေန ့ခ်င္းညခ်င္း....... ေန ့ခ်င္းညခ်င္း...... ေန ့ခ်င္းညခ်င္း.............
..............................
..............................
........
လင္းလက္တာရာ
No comments:
Post a Comment