မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါက ကဗ်ာဆရာ။ ၿငိမ္ခံတတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး တစ္ဖြဲ ့လံုးနဲ ့တစ္ေယာက္။
ဘာၿဖစ္ေသးလဲ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သင္းကြဲတယ္။ ေငြတြင္းနက္တယ္။ ကဗ်ာတြင္းက ပိုနက္တယ္။
နွလံုးသားတြင္းက အနက္ဆံုးေပါ့။ ေဟာ့ဒီ လက္ဖဝါးေတြသာၾကည့္ေတာ့။ လူေတြကို တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့
သံသယရိွလာၿပီ။ ယံုၾကည္မွဳေတြ ဆင္းရဲသားဖိနပ္လို တၿဖည္းၿဖည္းပါးလာၿပီ။ အစေလးတစ္စ ၿမင္တာနဲ ့
ငါက ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ဆန္ ့ထုတ္ေတာ့တာပဲ။ အံစာတံုး တစ္တံုးလို ေၿခာက္ဘက္ၿမင္ေတြးတယ္။ အစိပ္စိပ္
အၿမႊာၿမႊာ ခြာၾကည့္တယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မယံုေတာ့ဘူး။ အၿမင္မေတာ္တာေတြ ေတြ ့ေတြ ့ေနရလို ့။ မေတာ္
မတည့္ေတြ ၾကည့္ၾကည့္ေနရလို ့၊ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ေတာင္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္လာၿပီ။ ၿမင္ခ်င္တာေတြ ၿမင္ခ်င္
တယ္ကြာ။ ၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားခ်င္တယ္ကြာ။ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ။ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာ
ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္မွတ္လဲ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ေၿမကိုယ့္ေရမွာပဲ ပြင့္ခ်င္တာေပါ့။ လန္းခ်င္တာေပါ့။
ခုေတာ့... ကိုယ့္ေၿမမဟုတ္ပဲ ေၾကြရ။ ကိုယ့္ေရမဟုတ္ပဲ ေၿခာက္ရ။ လင္းတဲ့ေနရကေတာ့ နတ္ၿပည္တမွ်။ ေမွာင္တဲ့
ေနရာကေတာ့ ငရဲတမွ်။ အလင္းထဲက မ်က္လံုးနဲ ့ အေမွာင္တဆံုးနွိဳက္ၾကည့္လိုက္။ ဘာေတြပါလာမလဲ။
အလင္းဆာေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြပဲ ပါလာမွာေပါ့။ ငါေတာ့... ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ ့ဟိုေကာင့္ ကဗ်ာစာအုပ္
တစ္အုပ္ မလဲနိဳင္ေသးဘူး။ တူမကိုင္တတ္ပဲ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္ၾကည့္။ စင္သြားရင္သြား၊ မသြားရင္ေကာက္သြားမယ္။
ေကြးသြားမယ္။ ေပ်ာက္သြားမယ္။ မေတာ္ရင္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူတပါး မ်က္လံုးေတာင္ သြားစိုက္
နိဳင္တယ္။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းေမြးရတာ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္ရသလိုပဲ။ ေအး...အသက္တစ္ေခ်ာင္းေမြးရတာထက္
ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းေမြးရတာက ပိုခက္တယ္။ ကဗ်ာမွာ နိဳင္ငံေရး ပါကိုပါရမယ္လို ့ဘယ္သူေၿပာလဲကြာ။ ပါရင္ပါမယ္။
မပါရင္မပါဘူး။ ကဗ်ာကို အာဏာနဲ ့ လာမေရးခိုင္းနဲ ့။ ထြီ...မင္းေၿပာေၿပာေနတဲ့ facebook ၾကီးက ရြံ ့စရာၾကီးကြာ။
ညစ္ပတ္နံေစာ္ ပုပ္ပြေနတဲ့ စကားလံုးအမိွဳက္ပံုၾကီးပဲ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ဘယ္မွာ အင္တာနက္သံုးခဲ့လို ့လဲ။ ဒါပဲေလ။
သမိုင္းက ေရးထိုးသြားတာ။ မင္းလည္း မင္းသမိုင္းမင္းေရး။ ငါလည္း ငါ့သမိုင္း ငါေရးရမွာပဲ။ မေနနိဳင္ မထိုင္နိဳင္
အုတ္က်င္းအေၾကာင္း ေရးခ်င္လည္းေရးေပါ့ကြာ။ ဟားဟား...ရယ္ရတာ ရင္နာတယ္။ ရင္နာနာနဲ ့ပဲ ဘဝရဲ့ အနာေတြကို
လွ်ာနဲ ့လွ်က္လွ်က္ၿပီး ေရးေနရတာ။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ၊ ကဗ်ာနဲ ့ေသြးသားေတာ္စပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ အရသာ
ရိွလိုက္လဲ။ အနုပညာရ့ဲ သားေတာ္ဘဝက ခါးတယ္။ အရသာရိွရိွ ခါးပစ္လိုက္စမ္းပါကြာ။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခုေမးမယ္။
ကဗ်ာကို မင္းဘဝထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တာလား။ မင္းဘဝတစ္ခုလံုးကို ကဗ်ာထဲဆြဲသြင္းလိုက္တာလား။ ေၿဖ...။
လင္းလက္တာရာ
No comments:
Post a Comment