ကိုေရြး/ကဗ်ာေရးၿဖစ္လား/မေရးၿဖစ္တာအေတာ္ၾကာၿပီ/ဘာၿဖစ္လို ့လဲ/မသိပါဘူးဗ်ာ/ကိုေဇယ်ာလင္းကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီး/ကြ်န္ေတာ္ကဗ်ာေရးလို ့/မရဘူးၿဖစ္ေနတယ္

သင့္အေရၿပားေပၚမွာလည္း ေခတ္ၿပိဳင္အာရံု ကိုက္စားမွဳ
စာရြက္စာတမ္းေတြမရိွရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ အေလအလြင့္ စာလံုးပ်က္ေတြပဲ
ၾကိဳးတမ္းေပၚမွာ တကၠနိ မပါ ဘာမပါနဲ ့ေလဟာနယ္ၾကီး
ရွဳခင္းကိုေၿမၾကီးမွာ စို ့သပ္ထားရတယ္
ဒီေန  ့ေန ့လယ္ခင္းေလး လွပသာယာေနတာ ECF စကၠဴေၾကာင့္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ရွင္
အၿပာေရာင္အစက္အေၿပာက္ေလးေတြနဲ ့ အၿဖဴစြတ္စြတ္လိပ္ၿပာေလး
အိမ္ေရွ ့ခန္းမွာ လာေသေနတယ္
ပဲ့ပဲ့က်လာတဲ့ သံလမ္းေတြဟာ ရထားကို ေက်ာမပိုးနိဳင္ေတာ့ဘူး
ေမာ့ၾကည့္လိုက္စမ္း လဝန္းၾကီးက အိပ္စ္ပါယာဒိတ္နဲ ့သာေနတယ္
မင္းရ့ဲ တင္ပါးဆံုရိုးေလးဟာလည္း ကြန္တမ္ပိုရာရီ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ
လည္ေခ်ာင္းထဲ ကန္ ့လန္ ့ၿဖတ္ နင္ေနတဲ့ ငါးရိုး
ငါးအၿဖစ္ သမုဒၵရာဝမ္းထဲ ၿပန္ခုန္ဆင္းသြားနိဳင္တယ္
ေရေတြ ဒလေဟာစီးဝင္လာတဲ့ ဒီပရက္ရွင္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းက ေရေအာက္ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ
မိုးေလဝသဟာ နွလံုးနံရံထဲ စိမ့္ဝင္လာတယ္
စားသားေဟာင္းမွ ၿပန္လည္ၿပဳလုပ္ စားသားနဲ ့ကမၻာၾကီး
မိုးေပၚက က်လာတဲ့ အမဟာ အမ ပီသတဲ့ အမပဲ
“အဲဒီ အိမ္ကေလးလွတယ္” ဆိုတဲ့ဝါက်ဟာ အၿပာေရာင္နုနုေလး
ငန္းၿဖဴ ဘယ္နွသိန္းပဲ ၿမင္ၿမင္  ငန္းနက္တစ္ေကာင္ ေပၚလာမွာပဲ
အၿပင္မွာလည္း မုန္တိုင္းဟာ မ်က္နွာေသနဲ ့
မစားတဲ့ ငါးဟာ ေရထဲငုပ္သြားတယ္
ဒါနဲ ့ခင္ဗ်ားဟာ သက္သတ္လြတ္သမားဆို
ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆီဦးေထာပတ္ပဲ စားပါတယ္
ကမၻာေပၚမွာ လူေတြဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ ကိုယ္ေပၚက မႊားေတြလိုပဲ
ေရြးစရာ အၿခား မလိုေတာ့တဲ့ စိတ္ခင္းေပၚမွာ သိႏၷၬၬၬဋာန္ကို တင္းလိုက္တယ္
အဲဒီ သားသတ္ရံုဟာ ဂ်ပန္ေခတ္တုံးကေတာ့ ေဆးရံုေပါ့
အေမရိကန္နဲ ့အေပါင္းအပါတို ့ရ့ဲ ေရနံကေရစီစစ္ပြဲနွင့္ ဒီမိုယဥ္ေက်းမွဳ
အားၿပိဳင္ပြဲမွာ ဓါးစားခံ ေမတၱာရွင္ ဆဒၵမ္
အၾကမ္းေတြၿမိ့ဳတက္ၿပီး ေခ်ာကုန္ၿပီတဲ့ စားပြဲထိုးေလး စကားလုပ္
ၿမင္ေယာင္မိေသး သူကေလးဟာ ခရုခြံ နွစ္ၿခမ္းလို ၾကည္နူးလို ့
နွဳတ္ခမ္းသားဟာ ပန္းသီးရည္ စီးလို ့
တဒုန္းဒုန္း ၿမည္ေနတဲ့စက္ထဲ ငါတို ့ဖက္ၿပီး ခုန္ခ်ခဲ့သလား
ထမင္းစားပြဲမွာ ရဲရဲေတာက္ မိန္ ့ခြန္းနဲ ့အာလူးေတြ က်က္သြားတယ္
“လယ္ေစာင့္တဲ့” ကဗ်ာအေၾကာင္း ေၿပာရင္း ဘာသာစကားကို ပါးပိတ္ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္
ဆစၥီးဖတ္စ္ ေလာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္း ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္ ကၿမဴးရယ္ (ဟားဟား)
နားကပ္ၾကီးၾကီး ပန္ခ်င္ၿပီး နားေပါက္က်ယ္ တြဲက်မွာ စိုးရိမ္ၿပန္သည္
ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ “ငါဗ”၊ အဖ ဦး“ဟို”၊ အမိ ေဒၚ“ၿပဳ”
ေသြးေၾကာနံရံမွာ ကပ္ေနတဲ့ ဂ်ိဳး
လူတဲ့ ဆိုကၠားေပၚမွာ လေပၚမွာ လည္ၿမိဳမွာ
ငါ့အမွာ အမိန္ ့မရိွ ေပးအပ္တာဝန္ မရိွေပမယ့္ သမိုင္းတာဝန္ ရိွတယ္
UN တံဆိပ္ တာလပတ္ေတြ ေမွာင္ခိုေစ်းမွာ ၾကိဳက္သေလာက္
ေအးစက္စက္ေၿပာင္းရ့ဲ သဒၵါကို ငါမသိမသာ အရသာပြတ္ ေနတယ္
နုနယ္တဲ့ ကဗ်ာသမားေတြဟာ တုပ ေရးတယ္
ရင့္က်က္တဲ့ ကဗ်ာသမားေတြက ခိုးခ်တယ္
ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုးေပမယ့္ လူဆန္း ကိုလည္း မပစ္ရက္ဘူး
ကင္းေကာင္ကို သတ္လိုက္တာ တိုက္ေလယာဥ္ေတြ မဟုတ္ဘူး သူ ့နွလံုးသား
သဇင္/ ကိုယ့္ဘဝကို တူတစ္စံုနဲ ့လဲလိုက္ပါၿပီ ပံု/ သံေခ်ာင္း
ၿမိ့ဳသစ္သားအခ်င္းခ်င္းပဲ သားၾကီးရာ
အသြားအၿပန္ ကားခေလးသာရိွရင္ ၿမိ့ဳၾကီးကို အခ်ိန္ပိုင္း တက္သိမ္းလို ့ရတယ္
ယဥ္ေက်းမွဳကို ဘိန္းလို သံုးစြဲတယ္ ကဗ်ာကို ဘိန္းလို သံုးစြဲတယ္
ငါ့ကို ကားစင္တင္ၾက ငါ့ကို ကားေပၚတင္ၾက ငါ့ကို ကားခေပးၾက
ဝိုင္းစုေလးဟာ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ကလပ္ထဲက ထြက္လာေပမယ့္
သူ ့ညာဘက္ဒူးက အမာရြတ္ေလးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၿမင္လိုက္တယ္
မုန္တိုင္းေဆးေၾကာ သန္ ့စင္ၿပီး အသစ္စက္စက္ သစ္စိမ္းတစ္ပင္လို
အေရၿပားေတြထဲကေန အကိုင္းအခက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ ထြက္လာေနတယ္
ငါ့ကို ဘယ္မွာစိုက္မွာလဲ
ကဗ်ာဆရာရ့ဲ ကိုယ္ခႏၥာထဲမွာ ငွက္ေသတစ္ေကာင္ ေတးသီေနတယ္
အနုပညာဆိုတာ  တရားဝင္ လက္ထပ္ ထိမ္းၿမားယူရတာ မဟုတ္
အဓမၼ သိမ္းပိုက္ယူရတာ ၿဖစ္တယ္ အဂၢါေဒဂါးစ္ (၁၈၃၄-၁၉၁၇)
ကမၻာၾကီးဟာ ၿပားသြားၿပီး ငါတို ့မွာသာ ခ်ိန္ကိုက္ၿပီးသား အလံုးေတြ
ေခတ္ကို ဘိန္းလို သံုးစြဲတယ္ ( သူ ့နာမည္ “ေခတ္ကိုဘိန္း” )
စီးပြားေရးမပါတဲ့ အနမ္းနဲ ့ငါ့နွဳတ္ခမ္းကို ကိုက္လွည့္ပါ
စီးပြားေရးမပါတဲ့ ဆက္စပ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ ငါ့ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ
ၿဂိဳဟ္တုကေန ငါတို ့ကို သရိုးသရီ ၾကည့္ေနမလား
ေခါင္းေလာင္းသံ ပဲ့ပဲ ့ကို အနံ ့ဆိုးၾကီးတစ္ခုလို ၾကားၾကားေနတယ္ 
အေလအလြင့္ ၿမက္ေၿခာက္နဲ ့ အဆိပ္အေတာက္ ေရတြင္းပဲ
မွတ္မိလား ရုပ္ၿမင္သံၾကားစက္ကို မၿဖစ္နိဳင္ဘူးလို ့ေအာ္ခဲ ့တဲ့ ၁၉၃၀
ဘဲကင္ မၿဖစ္ခင္ေတာ့ ဂတ္ဂတ္ဂတ္ဂတ္ သြားၿပီး ဘပ္လတ္ဘပ္လတ္ ေၿပာေနတာ့တာေပါ့
မိမိကိုယ္မိမိ တစ္ေန ့ကို တစ္နာရီ ဖတ္ပါ
သို ့မဟုတ္ မိမိကိုယ္မိမိ သံုးပိုင္းပိုင္းၿပီး တစ္ပိုင္းကို မိနစ္ နွစ္ဆယ္စီဖတ္ပါ
အခ်က္အလက္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာ ေမ်ာၿပီး
စာသားေနာက္မွာ တၿဖည္းၿဖည္း နီေမွာင္လာတယ္
အတၱေဘာ္ဒီ ၿပန္ထုဖို ့လိုေနတဲ ့အတၱ ေဘာပိန္ခ်ိဳင့္ၾကီး
သူခိုးလက္ထဲက ငါ့ေန ့အခ်ိဳ ့ကို ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ ့ၿပန္ရတယ္
တိန္ ့ေရွာင္ဖိန္းရ့ဲ //စကားပဲ//တရုတ္စကားပဲ//ၾကြက္ခုတ္ရမယ့္//အခ်ိန္မွာ//
အၿဖဴလား//အမည္း//လား//ေမး//မေန//နဲ ့//ဘိုသိန္းရ့ဲ//ၾကြက္ခုတ္ဖို ့//ပဲ//ေပါ့
အဲဒီေကာင္းကင္ၾကီး လြတ္ မသြားေအာင္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ဒီအပင္မွာ ခ်ည္ထားတယ္
ဗ်ည္းနဲ ့သရ တြဲတတ္ရံုေလာက္နဲ ့ဘာသာစကားထဲ မေရာက္ေသးဘူး
ေတာင္ထိပ္မွာ ေရနံ ့ရလို ့ ၾကာကိုပါ စိတ္ကူးပစ္လိုက္တယ္
ဘယ္သူမဆိုရ့ဲ အေရးအသားဟာ စာသားတစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုရဲ့
အပိုင္းအစ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုနဲ ့ သြားသြားၿငိေနပါတယ္
လူအုပ္ထဲ အတင္းေမာင္းဝင္လာတဲ ့ ဘက္စ္ကားနဲ ့
ဘက္စ္ကားထဲ အတင္းေမာင္းဝင္သြားတဲ့ လူအုပ္
ေၾကြရုပ္ကေလးေရ၊ အခ်စ္ေရ၊ ဘုရားေရ၊ ဓါတ္ၾကီးေလးပါးေရ
သူတို ့ရ့ဲ အစိမ္းေတြဟာ ေနေရာင္ၿခည္အၿပင္ ငါ့ကိုပါ ဖိုတိုဆင္သီးစစ္ ၿပဳၾကတယ္
ဥေရာပဟာ အေမရိကန္ကို အေၾကြးတင္သလို
သူ ့ေလာဘဟာ ေသအထိ ကံကို အေၾကြးတင္တယ္
ဆာရာေယဗို ရဲ့ ေသတြင္းေတြနဲ ့လင္းေနတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ေလး
ကြ်န္ေတာ္ လာလည္ခ်င္လိုက္တာ “ဂိုရန္” ရာ
ဤအရပ္သည္ ပင္မေရစီးေခတ္ေပၚကဗ်ာ ကင္းစင္နယ္ေၿမ ၿဖစ္ပါသည္
လိုင္းစိမ္းတစ္လိုင္းဟာ ကဗ်ာမွာ စီရင္ထားတဲ့ အဖြဲ ့မွာ လာတိုးၾကည့္တယ္
အေရးအသားရဲ့ အစြန္းဖ်ားမွာ အသံမဲ ့အကၡာရာဝက္လို
အရိုးအသားရွာမေတြ ့ဘူးလို ့လည္း အရပ္က သဲ့သဲ့ထြက္တယ္လား
ဘာသာစကား ထပ္ဖန္တလဲလဲ မက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာ
ငါဟာ ထက္ဖန္တလဲလဲ ၾကြက္ပဲ ၿဖစ္ေနတယ္
ကဗ်ာေလးနည္းနည္းပါမွ ဗိုက္ဆာတာ ပိုမလွဘူးလား ကိုေခ်ာေရ
ကမၻာၾကီးဟာ ပန္းသီးကို တစ္ၿခမ္းကိုက္ၿပီး တစ္ၿခမ္းကို စိုက္ေနတယ္ တဲ့
လူေခ်ာလူလွ ငါဟာ လူငယ္လူရြယ္ ကမၻာၾကီးကို သိမ္းပိုက္မယ္
ဤအရပ္သည္ အရပ္တို ့၏ သေဘာသဘာဝအရ ရပ္ေနမည္ မဟုတ္ပါ
ရာဇဝင္ရ့ဲ အရိုးေပၚမွာ အသားေတြ တက္လာတယ္
ပစၥဳပၥန္ကို ၿပန္မထုတ္လုပ္တဲ့ အနာဂတ္ဆီသို ့ ေပါင္းသင္တတ္ၿပီလား
ဘယ္ဟာ အနုပညာပန္းသီးနဲ ့ပိုတူသလဲ
သြက္သြက္ခါ ဗင္ဂိုးပန္းခ်ီကားထဲက လယ္သမားစီး ဘြတ္ဖိနပ္ႏြမ္း တစ္ရံနဲ ့
ခ်ာဂ်င္ၿပည့္ အင္ဒီဝါးဟိုး ရ့ဲ “စိန္မွဳန္ ့စီဖိနပ္”
ဘာသာစကားရ့ဲ ဆူးခြ်န္ေတြေပၚ ငါ ၿပဳတ္က်ၿပီ
အေသြးအသားထဲက အေရးအသားေတြ စီးထြက္ကုန္ၾကၿပီ
ဤကဗ်ာတြင္ LP လံုးဝ (လံုးဝ) မပါရိွပါ

( ဆရာေဇယ်ာလင္း ရ့ဲ “ ကဗ်ာဆိုတာ ၿပဳလုပ္ၿခင္း ” ကဗ်ာစာအုပ္မွ
အာရံုက်ရာ ကဗ်ာစာသား အခ်ိဳ ့ကို ကုလားဖန္ ထိုးထားၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္)

                                                    လင္းလက္တာရာ
                                                              5,11,2012