ေနာက္ဆုံးေတာ့(ငါတုိ ့အားလုံး)
ၿပန္လွည္ ့လုိ ့မရတဲ့ၿမစ္ကုိၿဖတ္ကူးလုိက္မိၿပီ
ေပါင္းရသင္းရခက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ
ေလာကဓံလုိ ့သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္
ဘဝ ကအဲဒီမွာ စတာပဲ
အရင္လုိလမ္းေဘးအုတ္ခုံမွာ
ဂစ္တာေခါက္ေနလုိ ့မရေတာ့ဘူး
အရင္လုိ ေမေမ့မ်က္ေစာင္းခ်ဳိခ်ဳိေလးေအာက္
ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းေတြေကာက္သင္းေကာက္ေနလုိ ့မရေတာ့ဘူး
အရင္လုိ လြပ္လပ္ၿခင္းကုိ
ရည္းစားစကားေၿပာေနလုိ ့မရေတာ့ဘူး
အရင္လုိမရေတာ့ဘူး
ဆရာၾကည္ေမာင္သန္းေရးခဲ့သလုိ
ငါတုိ ့ေတြ ့ထိလုိက္တာက
''ေငြမရွိတာလဲ အသက္အႏၱရာယ္နဲ ့နီးတယ္''ဆုိတာ
လႊဲေၿပာင္းမေပးနုိင္တဲ့နာက်င္မွဳအားလုံးကုိ
ပုိင္ဆုိင္ထားရသလုိမ်ဳိး
ဒုကၡသစၥာဟာ ဒီမွာပုိၿပီးေၿပာင္ေၿမာက္ လြန္းတယ္
သုံးစားလုိ ့မရေလာက္ေအာင္
အိပ္မက္ေတြံတြင္းဆုံးက်ဖူးတယ္
ေတာေၿခာက္သံေတြၾကား
ငါတုိ ့ညတာေတြဟာ
အရိပ္မဲၾကီးေတြလုိရွည္ၿမဲရွည္လုိ ့
ေႏြဦးသစ္ရြက္ေတြလုိ
ငါတုိ ့ရဲ ့သံမဏိစိတ္ဓာတ္ေတြ
ေလတုိက္တုိင္းလွဳပ္ေနရမွာလား
ကမၻာၾကီးရဲ ့တစ္ေနရာမွာေတာ ့
ငါတုိ ့မြတ္သိပ္တဲ့ စိမ္းလန္းၿခင္းရနံ ့ေတြ ရွိနဳိင္ေကာင္းပါရဲ ့
ခုေတာ့
အိမ္ေဝးငွက္ေတြရဲ ့အက္ေဆးအတုိင္း
အိပ္တန္းပ်ံခ်ိန္ေတြကုိ တိတ္တိတ္ေလးေရးၿခစ္
ၿပန္လည့္လုိ ့မရတဲ့ၿမစ္ကုိ
ဆက္လက္ၿဖတ္ကူးခဲ့ၾကေပါ့..။...။
လင္းလက္တာရာ
၂၀၁၂၊လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္
ဇန္နဝါရီ၊မေလးရွား
