ဝတၳဳ / ဝဋ္ထု ( ၂ )

ဧည့္သည္ေတြကိုမုန္းတယ္။ က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ အေဖ ဆံုးခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္အေမ ဆံုးခဲ့တယ္။
ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ေယာက်္ား ၊ က်ဳပ္အစ္ကို ၊ က်ဳပ္အစ္မ ဆံုးခဲ့တယ္။
ဧည့္သည္ေတြဟာ က်ဳပ္တို ့အတြက္ နာဇီ။ ဧည့္သည္ေတြဟာ က်ဳပ္တို ့အတြက္ ေအာ့ဝွစ္ဇ္ငရဲစခန္း။
ဂ်ဴးေတြ ဟစ္တလာကို မုန္းသလိုမ်ိဳး က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
ကိုလိုနီ ဖက္ဆစ္နဲ ့အရင္းရွင္စနစ္ကို မုန္းသလိုမ်ိဳး က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
ကမၻာ့စစ္ၾကီးေတြကို မုန္းသလိုမ်ိဳး က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
ဧည့္သည္ေတြဟာ သူတို ့ရဲ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္အတြက္ က်ဳပ္တို ့ကို စေတးတယ္။
ဧည့္သည္ေတြဟာ သူတို ့ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳ အတြက္ က်ဳပ္တို ့ကို ေအာင္ေသေအာင္သား စားတယ္။
ဧည့္သည္ေတြဟာ သူတို ့ရဲ့ နယ္ေျမသစ္ခ်ဲ ့ထြင္မွဳအတြက္ က်ဳပ္တို ့ကို စနက္တံတပ္တယ္။
က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။ ဧည့္သည္ေတြ က်ဳပ္တို ့ဆီ
အရိပ္ကေလးတစ္စေတာင္ ထိုးက်မလာေစဖို ့က်ဳပ္အျမဲ ဆုေတာင္းတယ္။
က်ဳပ္ ဆုေတာင္း လြဲတယ္။ က်ဳပ္ ဆုေတာင္းမွားတယ္။
ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ က်ဳပ္တို ့ဆီ ခဏခဏ။ က်ဳပ္တို ့ဆီ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။
က်ဳပ္တို ့ဟာ ခုတံုး။ က်ဳပ္တို ့ဟာ ဓါးစာခံ။ က်ဳပ္တို ့ဟာ ေျမဇာပင္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ က်ဳပ္တို ့ဟာ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ အသံုးေတာ္ ခံေနရတုန္း။
က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။ ေဟာ...ေျပာရင္းဆိုရင္း က်ဳပ္မုန္းတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ
က်ဳပ္တို ့ဆီ တေရြ ့ေရြ ့။ က်ဳပ္တို ့ဆီ တလိမ့္လိ္မ့္။ အဆီယစ္ေနတဲ့ ဗိုက္ေတြ။
အဆီပ်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အဆီတဝင္းဝင္းနဲ ့မ်က္လံုးေတြ။
က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။ မၾကာဘူး ။ တုတ္ေတြ ၊ ဓါးေတြ၊ ခဲေတြ။
က်ဳပ္ေခါင္းေပၚ တဝီဝီ။ က်ဳပ္ ေရွာင္တယ္။ က်ဳပ္ တိမ္းတယ္။ က်ဳပ္ ေျပးတယ္။
သတိၾကီးစြာ က်ဳပ္အသက္ကို က်ဳပ္အနည္းလုျပီး ကယ္တယ္။
က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။ ခဲေတြ၊ ဓါးေတြ၊ တုတ္ေတြ။
က်ဳပ္ေနာက္မွာ အေျမာက္အဆံေတြလို တဝီဝီ။ က်ဳပ္ေျပးတယ္။
က်ဳပ္တိမ္းတယ္။ က်ဳပ္ ေရွာင္တယ္။ သတိၾကီးစြာ က်ဳပ္မနည္းလုျပီး ကယ္ေနရတဲ့
က်ဳပ္အသက္ဟာ ေသလုေမ်ာပါး။ က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ၊ ေဟာက္သံ၊ က်ိန္းသံ၊ တက္ေခါက္သံေတြ။ က်ဳပ္ ကံေကာင္းတယ္။
က်ဳပ္ ပုန္းေနတာကို သူတို ့မျမင္ဘူး။ ရွာတယ္။ ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာတယ္။
ေဒါသေရာင္ တေငြ ့ေငြ ့ေလာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးၾကီးေတြနဲ ့ရွာတယ္။ က်ဳပ္ကို ရွာတယ္။
က်ဳပ္မလွဳပ္ရဲဘူး။ က်ဳပ္အသံမထြက္ရဲဘူး။ က်ဳပ္ ဧည့္သည္ေတြကို မုန္းတယ္။
မခ်ိတင္ကဲ ဆဲတယ္။ ၾကိတ္မနိုင္ခဲမရ ေအာ္ဆဲတယ္။
သူတို ့က်ဳပ္ကို လက္ေလ်ာ့သြားပံုရတယ္။ ' အခ်ိန္ မရွိဘူး။ ၾကာတယ္ေဟ့။ မရ ရတာေပါ့' ။
လွ်ပ္တျပက္ လွည့္သြားတဲ့ ပစ္မွတ္။ က်ဳပ္ေခါင္းေပၚ မိုးၾကိဳး အခ်က္တစ္ရာ။
မလုပ္နဲ ့။ က်ဳပ္ မ်က္လံုးေတြ ၿပာသြားတယ္။ မလုပ္ၾကပါနဲ ့။
က်ဳပ္အသံေတြ ျပာသြားတယ္။ အဲဒါ က်ဳပ္သားေတြ။
က်ဳပ္မ်က္ရည္ေတြ ျပာသြားတယ္။ အဲဒါ အရြယ္ မေရာက္ေသးတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ သားေတြပါ။
က်ဳပ္ ပစၥကၡတစ္ခုလံုး စစ္ေငြ ့စစ္ရိပ္ေတြ ဖံုးသြားတယ္။ က်ဳပ္ ဆက္ပုန္းမေနေတာ့။
သူတို ့ေျခစံုေရွ ့ကို ေတာင္ပံခတ္ျပီး ခုန္ထြက္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ ဧည္သည္ေတြကို မုန္း...။


လင္းလက္တာရာ
၂ ၀ ၁ ၃