Thursday 14 February 2013

လက္သည္နဲ ့ညွစ္အား

လူ ့သဘာဝအဖြဲ ့ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲကို တိုးဝင္ထိရွ ၿပီး မွတ္မွတ္ထင္ထင္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္
ရိုပါတယ္။ ေရးသူက ဆရာမ ယဥိ္ယဥ္နု(မႏၳေလး)ပါ။ ၂၀၀၇၊ ဇူလိွဳင္၊ ေရႊအၿမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ၿပပါရိွခဲ့တာပါ။

               ဝတၳဳတိုေလးက အေရးရွင္းသေလာက္ ဇာတ္လမ္းေလးကလည္း ရိုးရွင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရ့ဲ စိတ္ေနသေဘာ
ထားကို ၿမင္လြယ္ေအာင္ ၾကည္လင္ၿပတ္သားစြာ ထုဆစ္ပံုေဖာ္ထားနိဳင္တာကေတာ့ အတုယူေလးစား လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းေလးက ဒီလိုပါ။

                ရီရီခ်ိဳ မွာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီၿဖစ္တဲ့ စစ္မွဳထမ္းေဟာင္း ဖခင္ၾကီးရိွပါတယ္။ အလွဴအတန္းမွာ သဒၥါၾကည္သူၾကီးေပါ့။
မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္တတ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ကၿပန္လာတိုင္း သမီးၿဖစ္သူ ရီရီခ်ိဳ ့ကို ၿပန္ေၿပာၿပစရာ ပံုၿပင္ေလးေတြတစ္ေန ့တစ္မ်ိဳး မရိုးနိဳင္ေအာင္ ပါလာတတ္ပါတယ္။

                “သမီးေရ...ဒီေန ့ေစာေစာစီးစီး ကိုရင္ေလး ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ သပိတ္ၾကီး မနိုင္မနင္း ပိုက္လာတာေတြ ့လို ့ေဖေဖ
ငါးရာ လွဴခဲ့တယ္ကြယ္”

                 “သမီးေရ ...ဒီေန ့ေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ား ထပ္ေတြ ့မလားလို ့ေမွ်ာ္ေနတာ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ မေၿဖာင့္ဘူး။
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ ့လုပ္မိတာ သမီးရယ္လမ္းေထာင့္မွာ ေခြးမေလးေမြးေနတာ ေခြးကေလးငါးေကာင္ေတာင္၊ ပိန္ကပ္ေနတာပဲ။
ဒါနဲ ့ဟိုဘက္လမ္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကို ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္နဲ ့ေပါင္မုန္ ့ေထာပတ္သုတ္ဝယ္လာၿပီး ေကြ်းလိုက္တာ
စားလိုက္ၾကတာသမီးရယ္ သာဓုသာေခၚေပေတာ့”

                 “ဒီေန ့ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ၿမက္နုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီဝတ္အဘိုးၾကီးကို ေငြ ငါးရာလွဴခဲ့တယ္ သမီးရယ္”

                   မနက္ခင္းေလးတိုင္း ဝန္မေလးဒါနေလးေတြနဲ ့စလိုက္ေတာ့ ရီရီခ်ိဳ ့ဖခင္ၾကီး ဟာ တစ္ေန ့လံုး ရႊင္ၾကည္ေနေတာ့
တာပဲ။ ဖခင္ၾကီးအတြက္ ရီရီခ်ိဳ ့မွာ ဝမ္းသာၾကည္နဴးလို ့မဆံုး။ ဒါေပမယ့္ ေယာဂီအဘိုးအိုက ရီရီခ်ိဳ ့ဖခင္ၾကီးရ့ဲ မနက္ခင္းေတြမွာ
တၿဖည္းၿဖည္း ေနရာေတာ္ေတာ္ယူလာတယ္။

                 “သမီးေရ...ဒီေန ့လည္း အဲဒီဘိုးဘိုးကို ငါးရာေပးခဲ့တယ္”

                 “သမီးေရ...ဒီေန ့ေတာ့ ေယာဂီဘိုးဘိုးက ဆင္းရဲရွာတဲ့ သူ ့ေၿမးေလး ရွင္မၿပဳနိုင္လို ့တဲ့ စုေပါင္းရွင္ၿပဳပြဲမွာ ထည့္ခ်င္
လို ့တဲ့ ဆိုၿပီး သံုးေထာင္ အလွဴခံတယ္။ ေဖေဖလည္း ရွင္ၿပဳတာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲဆိုၿပီး ကုသိုလ္ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္ကြယ္”

                 ဖခင္ၾကီးေၿပာတဲ့ ေယာဂီပံုၿပင္ေတြ တၿဖည္းၿဖည္း ထပ္လာစိပ္လာေတာ့ ရီရီခ်ိဳ မ်က္ေမွာင္နည္းနည္းကုတ္စ ၿပဳလာ
တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖခင္ၾကီး ကေတာ့မေၿပာင္းလဲ။ ေလကေလးတခြ်န္ခြ်န္ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ၿဖစ္ေနဆဲ။

                  တစ္ေန ့အၿပင္က ေစ်းဝယ္ၿပီး ၿပန္လာတဲ့ ရီရီခ်ိဳ အိမ္နားအေရာက္မွာေတာ့ အံ့အားသင့္စရာနဲ ့ပက္ပင္းတိုး
မိသြားတယ္။ အညိဳေရာင္ဝတ္ လူတစ္ေယာက္က ၿခံဝန္းမွာ ကာထားတဲ့ ဗိုလ္ကေတာ္မ်က္ခံုးေမႊးပင္ေတြကုိ လက္နဲ ့ၿဖဲၿပီး အိမ္ထဲကို ကုန္းကုန္းၾကီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္။

                  ရီရီခ်ိဳ ့ဖိနပ္သံကိုၾကားေတာ့ အဲဒီလူ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ရီရီခ်ိဳလည္း စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ ့အိမ္ထဲ အလ်င္အၿမန္ဝင္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုဖာထိုင္ခံုၾကီးရဲ့ ေနာက္မွာ ေလးဘက္ကုန္းၿပီးပုန္းေနတဲ ့ဖခင္ၾကီးကို
ရင္တုန္ပန္းတုန္ေတြ ့လိုက္ရတယ္။

                  အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖခင္ၾကီးက သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်တယ္။

                  “ သမီးရယ္...ေဖေဖမွားတာလား ေကာက္ခ်က္ခ်စမ္းပါ။ ေဖေဖေလ အဲဒီလူအေပၚ တကယ့္ကို သဒၥါေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ဆင္းရဲရွာတယ္ဆိုၿပီး ၾကံဳသလို လွဴခဲ့တယ္။ သူက အခ်ဥ္ထင္သလားမသိဘူး။ သမီးရယ္ ေန ့တိုင္းေစာင့္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ေန ့
ငါးရာ။ ေဖေဖ ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတယ္ သမီးရ့ဲ။ သဒၥါကို ဖ်က္တဲ့ ပိုးဟာ သဒၥါ တရားထဲကပဲ ၿဖစ္လာတာ။ စကတည္းက သဒၥါ
တရားကို မၿပမိရင္ အဖ်က္ပိုးလည္း ေပၚလာစရာ မရိွဘူး။ ေဖေဖ တၿဖည္းၿဖည္း သဒၥါ ပ်က္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ရြာၿပန္ၿပီး
ဘုရားတည္မွာမို ့ေငြသံုးေသာင္း ေလာက္ လွဴပါလို ့ေတာင္းတယ္။ ေဖေဖၿငင္းလိုက္တာ၊ အဲဒါ တက်ည္က်ည္နဲ ့အိမ္ထိလိုက္လာၿပီး
အၿပင္ဘက္က ေခ်ာင္းေနတာ။ အလစ္မွာ အိမ္ထဲ ဝင္ၿပီး သူမၿမင္ေအာင္ ပုန္းေနရတာ။ ပစ္ပစ္ခါခါ နစ္နစ္နာနာ ေၿပာရမွာလည္း
အားနာေနတာေလကြယ္။ ဒါေပမဲ ့ေဖေဖ သူ ့အေပၚမွာ အစကတည္းကကို သဒၥါတ၇ားထားခဲ့တာ။အဲဒီ သဒၥါတရားကို ေဖေဖ နွေမ်ာလိုက္တာကြယ္”

                     ဝတၳဳေလးရဲ ့ေခါင္းစဥ္က “သဒၥါဖ်က္ပိုး” တဲ့။

........................................................................................................................................


                  ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုထဲမွာ လာကပ္ၿငိေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရိွပါတယ္။ ကဗ်ာေရးသူက မႏၳေလးသားကဗ်ာ
ဆရာ ထြဏ္းေသြးအိမ္။ ကဗ်ာမေရးတာ နွစ္အနည္းငယ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ စိတ္ေရာ ရင္ေရာ လူေရာ နစ္ၿပီး ကဗ်ာေတြၿပန္
ေရးေနတာ အားရစရာပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမွဳေတြ ဆူေဝေနတဲ့ ဆရာထြဏ္းေသြးအိမ္ရဲ့ ကဗ်ာကို ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ ့ခံစားၾကည့္
ၾကရေအာင္။


“လူေတြကတစ္ခုခုဆုိသမၼတၾကီးကုိတုိင္မယ္ဆုိတာခ်ည္းပဲ


နွလုံးထဲမွာစက္ကေလးထည္႔ထားတဲ႔
လူတစ္ေယာက္အတြက္
နွလုံးခုန္တာ
အရမ္းမ်ားသြားလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္
အရမ္းနည္းသြားလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္
တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္တစ္ကယ္မလြယ္ပါဘူး။

သန္း ၆၀ ရွိတဲ႔တုိင္းျပည္မွာ
အမႈေပါင္းသန္း ၇၀ ေလာက္ရွိေနတဲ႔
အတြက္မလြယ္တာပါ။

ရခုိင္အေရး
ျမစ္ဆုံအေရး
လက္ပန္းတန္းေတာင္အေရး
ကခ်င္နဲ႔စစ္ပြဲ
တယ္လီဖုန္းကိစၥ
အုိဘားမားလဲရယ္ျပ
မုိဟာမတ္ဟာဆင္းလဲျပံဳးျပ
ယင္လတ္နဲ႔ခဏခဏေတြ႕ရတာကတစ္မ်ိဳး
အေၾကြးေတြပယ္ဖ်က္ေပးတဲ႔ဂ်ပန္ကုိ
ဆတ္ဆံရတာတစ္မ်ိဳး
စစ္စိမ္းေရာင္ကေန
ထိန္းဆုိ
အျဖဴေရာင္ကုိဘယ္တန္းေျပာင္းလုိ႔ရမွာလဲ
ခုိစာေခၚေကြ်းျပီးမွ
ခုိေတြကုိသတ္ပစ္လုိက္တဲ႔ထဲသူမပါထင္ရဲ႕
ဝလုံးေတြကုိနားလည္ေပးပါသမၼတၾကီး
အသက္ရႈဳရတာက်ပ္လုိ႔ပါ။

ညီမေလးျပည္႔ျပည္႔ေရ
မင္းေျပာသလုိ
ဘယ္သူ႔ကုိမွမယုံရေတာ႔တဲ႔ေခတ္ထဲ
ငါတုိ႔လူျဖစ္ခဲ႔ၾကတာဆုိေတာ႔
တစ္ခုခုဆုိဆူးေလနားမွာ
တစ္ခုခုဆုိက်ံဴးနေဘးမွာ
ငါတုိ႔
ေတြေတြေငးေမာခဲ႔ၾကျပီ။

လုိင္ဇာထိေျခလ်င္ေလ်ာက္ၾကတာလား
ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းတဲ႔ကုိဟန္ဝင္းေအာင္
လက္ပံတန္းေတာင္ကမေအးေအးဝင္း
ေလ်ာက္သြားေနတဲ႔ကုိေနမ်ိဳးေဝ
ဒီကဗ်ာကုိေရးတဲ႔မႏၲေလးကျမတ္ေဆြ
ဒါေတြကုိ
သမၼတၾကီးသိခ်င္မွသိပါ
သမၼတၾကီးသိထားဖုိ႔က
အကုန္လုံးလုိခ်င္တာျငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။

အစကေတာ႔
ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲပါလုိ႔
သံသယနဲ႔ေစာင္႔ၾကည္႔ခဲ႔ပါတယ္
အခု
တျဖည္းျဖည္း
တျခားပဲေတြနဲ႔မတူခဲ႔တဲ႔ငါတုိ႔သမၼတ
ပါဝါမ်က္မွန္အဝုိင္းေအာက္က
သမၼတၾကီးမ်က္လုံးေတြထဲမွာ
အၾကင္နာတရားကုိ
ဖ်က္ကနဲေတြ႕လုိက္ပါတယ္။

ေရွ႕ကုိသြားပါသမၼတၾကီး
အရင္ေမးခြန္းေတြကုိဆုတ္ျဖဲျပီး
အားလုံးေျဖနုိင္မဲ႔ေမးခြန္းေတြနဲ႔သြားပါ။

ျပာပူမေၾကာက္သူေတြအတြက္
ငရဲဆုိတာရွိပါတယ္
တျဖည္းျဖည္းျပည္႔လာတဲ႔
သမၼတၾကီးရဲ႕
ယုံၾကည္မႈေရကန္ေလးကုိၾကည္႔ပါ
ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြကုိၾကည္႔ပါ
တစ္ခုခုဆုိ
ေခါင္းအုံးေအာက္က
ရာတန္ေလးနွစ္ရြက္ေပ်ာက္တာကအစ
ကုိယ္႔သေဘာနဲ႔ကုိယ္
ေက်နပ္လုိ႔ေရာင္းထားတဲ႔လယ္သမား
ေတြအဆုံး
သမၼတၾကီးဆီတုိင္ခ်င္ေနေတာ႔တာပဲ။ ။

                                                     ထြဏ္းေသြးအိမ္

.......................................................................................................

             ေၾကာင္ေလး တစ္ေကာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေၾကာင္ေလးက ကုသိုလ္ကံ သိပ္ေကာင္းတယ္။ အရင္က
ဆင္းရဲသားအိမ္မွာ ၾကီးပ်င္းခဲ့ရေပမယ့္ တစ္ေန ့မွာ သူေဌးအိမ္က သူ ့ကိုခ်စ္လို ့အပိုင္ေမြးစားလိုက္တယ္။

             အရင္က ၾကြက္ခုတ္ၿပီး ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ေက်ာင္းခဲ့ရတဲ့ ေၾကာင္ေလးဟာ သူေဌးအိမ္မွာ လိုတိုင္းတ ရတဲ့ ေၾကာင္မင္းသား
ေလးၿဖစ္သြားပါေရာ။ ေညာင္လို ့တစ္ခါပဲ ေအာ္လိုက္တာနဲ ့သူလိုခ်င္တဲ့ အစာကေရာက္လာတယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့
သူၾကြက္ မခုတ္တတ္ေတာ့ဘူး။ သူရဲ့ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးေတြ တံုးအသြားတယ္။ ဆံုးရံွဳးသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ
ေၾကာင္ဖ်င္းေလးၿဖစ္သြားတယ္။ ၾကြက္ေတြကလည္း သူ ့ကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

             ေၾကာင္ကေလး အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုထဲ “သဒၥါဖ်က္ပိုး”ထဲက ေယာဂီဝတ္လူၾကီး ဝုန္းခနဲ ေရာက္လာ
တယ္။ အဲဒီလို ျပည္သူျပည္သားေတြ ကြ်န္ေတာ္တို ့တိုင္းၿပည္ၾကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထူထပ္ ေပါမ်ားေနၿပီလဲ။


                                                          လင္းလက္တာရာ

                                                            ၆၊၂၊ ၂၀၁၃

1 comment:

  1. ေကာင္းတယ္လင္းလက္ေရ။
    ဖတ္လိုက္ရလို႔ ေက်းဇူးေနာ္။

    ReplyDelete