ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ ့ေရာက္ခ်င္တဲ့ ေနရာေၿမွာက္လိုက္ေတာ့ စၾကာဝဠာၾကီးရတယ္

မီးလွ်ံထဲ ပ်ံသန္းမွာလား ပ်က္က်မွာလား ကဗ်ာက ကဗ်ာကယာ
ကိုယ့္ယာခင္းေလးမွာ ပိုးမထိုးတဲ့ ရာသီဥတုဘယ္နွစ္ပင္ အမွန္တရားစိမ္းစိမ္းဘယ္နွစ္ခင္း
ေကာင္းကင္ၾကီးလို မိုးခ်င္တိုင္းမိုးေနတဲ့ ဒုကၡသစၥာေတြက က်စ္လိုက္တိုင္း ခိုင္ေနတဲ့ၾကိဳး အခု ခႏၥာကို ခ်ည္ေနၿပီလား
အသက္ေပၚလံုးၾကီးတင္ဆန္ခတ္ လူအၿဖစ္ရဲ့ အကၡရာအသံထြက္ဟာ ညီွစို ့စို ့ၾကီး
တိုက္ၾကိဳတိုက္ၾကားတိုက္တဲ့ေလေလးကိုပဲ တယုတယ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားက်တဲ့ လေရာင္ေလးကိုပဲ တၿမတ္တနိုး
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း အထူးတလည္ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ၿပေနရတဲ့ လူ ့ဘံု
ေၿပာစရာဆိုလို ့ၿပစရာေတြပဲ အၿပည့္  ေပ်ာ္က်လိုက္ ၿပာက်လိုက္ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္
ကိုက္ခဲေနတဲ့အခက္အခဲေတြ မဖြယ္မရာ ေန ့ေစ့လေစ့ေတြ နည္းပညာထဲ ၿမံဳေနတဲ့ နွလံုးသားေတြ ထံုေနတဲ့
အာရံုခံစားမွဳေတြ ရိုးရိုးသားသား ေက်းလက္ေလးေတာင္ အရိုးခ်ည္းသက္သက္ အသားဟာ လက္ဝါးၾကီးအအုပ္ခံရ
ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ၿမိ့ဳေတာ္ဆီ ကိုယ့္ေပၚလစီနဲ ့ကိုယ္ေလွာ္  ေမ်ာ့လိုတြယ္စုပ္ေနတဲ့ အဓမၼေတြ
ရင္ဖဝါးဟာ ဆူးေတြနဲ ့အၿပည့္ ဂႏၵီရဲ ့ဖိနပ္တစ္ဖက္ေလာက္ေတာင္မတန္တဲ့ ဟိုလူၾကီး
ခဏခဏထုနွက္ခံရလို ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခမ်ာ အသံနက္ၾကီးထြက္လို ့ အေမ ့အိမ္ေလးရဲ့ အၿမိဳက္တရားနဲ ့ေဝးရာ
အခါးသက္သက္သစ္ေတာ္သီးေလးေတြ တလိမ္ ့လိမ္ ့ အပါးမွာ ပါးကေလးကလည္းမရိွ သနပ္ခါးရနံ ့ေလးေတာ့ရေန
ေလာကၾကီးေရ ခုခ်က္ခ်င္း ဝမ္းကေန တန္းအထိေရပါ ခံုးေနတဲ့ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးလို ေက်ာထဲ ေၿခသံေတြနစ္ဝင္
ၿမတ္နိုးမွဳေတြပဲ အေသြးအသားထဲ ထိုးစိုက္ ကမၻာ့ေၿမပံုၾကီးကို အစိမ္းေရာင္ထူထူ ၿခယ္ခ်င္တယ္ ၿမန္မာ့ေၿမပံုၾကီးကိုလည္း...
အဲဒီအစက္ကေလးသံုးစက္ေနာက္မွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ကိုယ္ၿဖည့္ပါ  ၿမိ့ဳၾကီးဟာ ခလုတ္ေတြကို
ကေလးတစ္ေယာက္လို ကလိလို ့တည္ရိွၿခင္းတရားကို မၿမဲၿခင္းက သံုးေကာင္စားကင္းဝင္သြားတာ လွခ်က္
ပလက္ေဖာင္းေပၚ ပလက္စတစ္ေလးေတြက ပလက္စတစ္ေလးေတြကို ေကာက္လို ့
ငတ္မြတ္မွဳကို ဘယ္ေတာ့ ေရႊနားကြပ္မွာလဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရၿခင္းေတြ အီစလံေဝလို ့အလံရဲ့ေနာက္မွာ
အသံေတြ တလူလူလြင့္လို ့ အညစ္အေၾကးဟာ ေၾကးၾကီးလို ့ အနုပညာဟာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္လို ့
နိစၥဒူဝေတြဟာ ဒူေဝေဝနဲ ့တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ရြက္စုတ္လို ့ တြန္ ့လိမ္ေနတဲ ့အိပ္မက္ၿပာၿပာေတြ မီးပူၾကီးၾကီးေအာက္မွာ
ကြ်မ္းလို ့ က်ပ္မၿပည့္တဲ့ အေမွာင္ထုဟာ ေရႊဗဟိုရ္စည္ကိုထုလို ့ ေန ့စဥ္သံုးသတင္းစာထဲ စာလံုးအယ္စတံုၾကီးေတြ မည္းလို ့ေမွာင္လို ့ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြ အရုပ္ေတြ ကံၾကမၼာၾကီးဟာအရိုးအေပၚအေရတင္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ အဝတ္ဗလာနဲ ့လမ္းသလားေနတာ လန္းသလား အေထြေထြအလုပ္သမားေလးလည္း ညေနဆို ေထြေထြလာတယ္ ဗ်ိဳ ့ဆိုကၠားဆရာ သံသရာတစ္ပတ္ေလာက္ ရပ္ကြက္ေလးက ရပ္ကြက္ေလးကို ကြက္ေက်ာ္ရိုက္လို ့နီယြန္ညပ်ိဳမေလးဟာ သူ ့တင္းတိတ္ေတြကို မိတ္ကပ္ဖို ့လို ့ ခိုေတြခိုေနတဲ့ ခံုကေလးေတြ တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ေငးလို ့
တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ ေညွာ္လို ့တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ ညံ့လို ့တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ညည္းလို ့
သစ္သီးဆိုင္ေလးရဲ့ ရိုးသားမွဳကို ေစ်းဦးေဖာက္ေပးလိုက္ရတဲ့ အရသာ ၾကိဳးေတြအလိုက် ကရင္း အလိုေတြပဲ က်က်လာတဲ့
မနက္နွင္းကေလး ေခတ္ကိုက သံလိုက္ဓါတ္ၿပင္းၿပင္းနဲ ့ၿမင္ၿမင္သမွ် ဆြဲစိခ်င္ေနတာ ေရွ ့ေရးကို ေရးၾကည့္ေတာ့
ရွဳပ္ေထြးေနတဲ ့သပြတ္အူ ေက်ာက္သင္ပုန္း အေဟာင္းေလးရိွရာအရပ္ ဝလံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို ေခါင္းအံုးအိပ္ခ်င္တယ္
ေလးသံေတြထဲ ေလးလံေနတဲ့ စိတ္ဝန္ထုပ္ေတြ ခင္ဗ်ားေရာ ေညာင္သီးမက္ေနတုန္းလား ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတာင္
တစာစာဆာေနရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ေရဆိုးေၿမာင္းေလးထဲ အၾကည္ဓါတ္ေလးေတြ ပလံုစီသြား
လူေတြကို ရယ္ေစၿပံဳးေစသူၾကီးကိုယ္တိုင္ သူ ့ဘဝၾကီးကို ဝက္အူလို အၿပဳန္းခံလို ့ ဘယ္သူေတာင္းစားဆီမွာမွ မေနခ်င္ဘူးလို ့
ဘယ္ေငြစကၠဴေလးေတြကမွ ကြန္ပလိန္းမတက္ဘူး ေသြးေပါင္တိုးေနတဲ့ ဇာတ္နာေတြအတြက္ ေသြးကိုအေပါင္ထားလိုက္ၿပီ
အတိုးဘယ္ေလာက္လဲ

                                                                              လင္းလက္တာရာ
                                                                                  ၂၅၊၂၊၂၀၁၃