ဘူကန္းဆာရၿမန္မာ

                                                 (၁)


                   ”ဆာရ မာလာယု”
                    ငါမေလးလူမ်ိဳးလို ့အဓိပၼါယ္ရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက
ကြ်န္ေတာ္တို ့ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို ေဟာင္းေလာင္းၾကီး
ပြင့္သြားေစတယ္။ သိန္းေဇာ္က “ေသဟ” ဆိုတဲ့  အသံတိတ္အၾကည့္တစ္ခ်က္ကို
ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္။
မတတ္နိဳင္။  ကိုယ့္ေဒါသနဲ ့ကိုယ္ ခံလိုက္ရရံုသာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အေသအခ်ာ
အကဲခတ္ၿပီးမွ ေရႊစစ္စစ္ဆိုၿပီး တထစ္ထစ္က်က် ယံုမွတ္ပံုအပ္ခဲ့တာကိုး။
                     ဒီနိဳင္ငံမွာ ၿမန္မာ၊  ဘဂၤလား၊  နီေပါ၊
အင္ဒိုနီးရွား၊  အိႏၵိယ၊ ဗီယက္နမ္၊ သီရိလကၤာ စတဲ့
နိဳင္ငံၿခားသားေပါင္းစံု  ရိွေပမယ့္ ဘယ္နိုင္ငံသားဆိုတာ ကြဲၿပားပါတယ္။
နည္းနည္းမွားနိဳင္တာက ၿမန္မာနဲ ့မေလး။ တခ်ိဳ ့မေလးေတြက
ၿမန္မာရုပ္ေပါက္တယ္။ အသားညိဳညိဳနွဳတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးစစနဲ ့။
                    အရင္တစ္ေခါက္ ဆိုင္မွာ အဲယားကြန္းလာၿပင္ကတည္းက ဒီလူ
့ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိခဲ ့တာ။ အဲဒီတုန္းက မေမးၿဖစ္ခဲ ့။စိတ္ထဲကေတာ့
ၿမန္မာၿဖစ္ဖို ့မ်ားတယ္လို ့ပဲ အေၿဖထုတ္ခဲ ့မိတယ္။  ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့
မေနနိဳင္မထိုင္နိဳင္  လက္ပံပင္ဓါးနဲ ့ သြားခ်ိဳင္မိၿပီ။  ကြ်န္ေတာ္နဲ
့သိန္းေဇာ္ စကားေၿပာေနတာကို အဲယားကြန္းၿပင္ရင္း ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္
လုပ္ေနလို ့ေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီး  အပိုင္တြက္လိုက္တာ။
                     ကြ်န္ေတာ္တို ့ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ပဲေလ။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အေနသာၾကီးရယ္။ ေမ်ာက္လက္
 ေသနတ္အပ္ထားသလို မေနနိဳင္မထိုင္နိဳင္။ ၿမန္မာဆိုတာနဲ ့မိတ္ဖြဲ ့ဖို
့ေခ်ာင္းေနတာ။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေၿပာရရင္ ၿမန္မာငတ္တာေပါ့၊ ၿမန္မာခ်ဥ္ၿခင္းေပါ့။
ဒီစားေသာက္ ဆိုင္ရဲ့ ဝန္ထမ္း(၂၀)နီးပါးေလာက္မွာ ၿမန္မာက ကြ်န္ေတာ္တို ့
နွစ္ေယာက္တည္း။ ေသာင္ၿပင္မွာ လြတ္ေနတဲ့ ေရႊဟသၤာေလးနွစ္ေကာင္လိုေယာင္ခ်ာ

ခ်ာနဲ ့။
                     “ငါေတာ့ မေလးလို ့မထင္”
                     သိန္းေဇာ္က ေက်နပ္ပံုမရ။
                     “တို ့ကို လိမ္ေနတာမ်ားလား”
                     ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သံသယဝင္။
                     ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူ toilet ထဲ အသြားမွာ သူ
့ဆရာတရုတ္ၾကီးကို အသာသြားကပ္ေမးလိုက္တယ္။ “ခင္ဗ်ားတပည့္က ဘာလူမ်ိဳးလဲ”လို
့။ တရုတ္ၾကီးကလည္း အသံဝါဝါၾကီးကို ပီပီသသ သြန္ခ်တယ္။ “ၿမန္မာ”တဲ့။
                      ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ ေဒါသေတြက
ေၿခာက္ၾကိဳးပ်က္သြားတဲ ့ဂစ္တာပဲ။ ဘယ့္နွယ္၊ ၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး
ၿမန္မာလို ့မေၿပာရတာလဲ။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးၿဖစ္ရတာ ဘာဂုဏ္ငယ္၊ သိမ္ငယ္စရာ
ရိွလဲ။ အနာကို အပ္နဲ ့ထိုးစြလိုက္သလို၊ တီကို ဆားနဲ ့တို ့ထိလိုက္သလို
မခံသိမခံသာ ၿဖစ္ရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကို
အတည္ေပါက္နဲ ့
 ေနာက္ေနတာလား။ မေလးဂိုက္ဖမ္းၿပီး မေလးရူး ရူးေနတာလား။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ဒီလိုမ်ိဳးၾကီးေတာ့ မၿဖစ္သင့္ဘူးေလ။
                   ကိုယ္ေတြကေတာ့ ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္း ခင္ခ်င္မင္ခ်င္တာ
တစ္ခုတည္း။ခုေတာ့သံုးကီလိုေလာက္ေလးတဲ့
 ေက်ာက္တံုးကိုရင္ဘတ္ေအာက္ထားၿပီး အိပ္ရသလို ေအာင့္သက္သက္ၿဖစ္ရတာပဲ
အဖတ္တင္တယ္။သူ ့ဘာသာသူ
 ေဒါင္းေယာင္ပဲ ေဆာင္ေဆာင္၊ က်ီးေယာင္ပဲေဆာင္ေဆာင္၊ စာကေလး ေယာင္ပဲ
ေဆာင္ေဆာင္။ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္က သူ မေလးလူမ်ိဳးလို ့ဆိုေနမွေတာ့
“အစ္ကိုက ၿမန္မာလား” လို ့သြားစပ္ေဆာ့မိတဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ပဲ ပလာစတာနဲ
့ပိတ္ကပ္ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္။
                    ေနာက္ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲယားကြန္းၿပင္တဲ့ တရုတ္ၾကီး
ထပ္ေရာက္လာတယ္။  ဒီတစ္ခါေတာ့  ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ပါမလာ။ ေၿပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္
မ်က္နွာေပးနဲ ့နီေပါေကာင္ေလးပဲ ပါလာတယ္။ ဘာၿဖစ္လို ့ပါလိမ့္။
သိခ်င္စိတ္ကလည္း ေရစီးသန္တဲ့ သံလြင္ၿမစ္လို။    ပါးစပ္ကလည္း
ဘရိတ္ေပါက္ေနတဲ့ ကားတစ္စီးလို။ အေမးဝါက် တစ္ေၾကာင္းက တရုတ္ၾကီးဆီ
ဟူစိန္ဘို ့နီးနီးေရာက္သြားတယ္။
                     “ရဲဖမ္းသြားၿပီကြ၊ သူ ့ပါမစ္က အတုၾကီး“
                     ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ ၊ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ပါ။


                     (၂)

                     klcc ဆိုတာ ဒါၾကီးလား ဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ
့ပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ ကြာလာလမ္ပူၿမိ့ဳထဲ
လစ္ထြက္လာခဲ့တယ္။မေလးရွားကိုေရာက္တာ တစ္နွစ္ခြဲေလာက္ရိွေပမယ့္ klcc ဆီ
တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူး။ အေဝးကေနပဲ ေတြ ့ဖူးၿမင္ဖူးရံုေလာက္သာေငးခဲ့ရတယ္။
                     ခုေတာ့...အဲဒီ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေနာင္ၾကီးရဲ့
ေၿခရင္းမွာ ေၿခခ်ဖူးတယ္ ရိွေအာင္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့တာ။ klcc
ၾကီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို သူငယ္နပ္စားေလးေတြ ဆိုတဲ့
နိမိတ္ပံုမ်ိဳးနဲ ့ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး ငံု ့ၾကည့္လို ့။ ထံုးစံအတိုင္း
ေရာင္စံုလူေတြက က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားပြဲလားမွတ္ရတယ္။
                    ဓါတ္ပံုရိုက္သူရိုက္။ ဗီဒီယို
မွတ္တမ္းတင္သူတင္။ဦးထုပ္ၿပဳတ္က်မတတ္ ေမာ့ၾကည့္သူ ေမာ့ၾကည့္။
 ေပါင္တံၿဖဴၿဖဴေလးေတြ ေငးသူေငး။ စရိုက္အစံုစံု၊ ၿမင္ကြင္း အဖံုဖံုပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့နွစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ့္ရိွတဲ့ ဟမ္းဖုန္း အေပါစားေလးနဲ
့အက္တင္ေတြ ပစ္၊ အမွတ္တရ ပံုရိပ္ေတြ ဖမ္းေပါ့။ ဓါတ္ပံုကူးၿပီး အိမ္ပို
့လိုက္ရင္ေတာ့
 အေမ့အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လွည့္ၾကြား ခြင့္ ဗီဇာေလး ရသြားနိဳင္တယ္။
ဒီရုပ္ဒီရည္နဲ ့ဆို အနည္းဆံုးေတာ့ အိမ္ကၾကြက္ေတြ အသိုက္ေၿပာင္း
ေၿပးနိဳင္တယ္ မဟုတ္လား။
                    klcc ကအၿပန္ ပူစပ္စပ္ေန ့ခင္းၾကီးရဲ့ အရသာကို
ေခြ်းအၿပိဳက္ၿပိဳက္ခံစားရင္း နွစ္ေယာက္သမား စကားတေၿပာေၿပာနဲ
့ကားေစာင့္ေနတုန္း။
                    “ေမာင္ေလးတို ့ကလန္းကို ဘယ္ကားစီးလို ့ရလဲဟင္”
                    ၿမန္မာသံ စစ္စစ္ကေလး။ ေရေတာင္ မေရာဘူး။ အၾကည့္က
အသံလာရာဆီ ေအာ္တိုမစ္တစ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ မ်က္လံုးေတြ
ေႏြေခါင္ေခါင္က ဘူးသီးေၿခာက္ေတြေလာက္ ၿပဴးထြက္သြားတယ္။
                      “အစ္မက ၿမန္မာလို ေၿပာတတ္တယ္”
                      ကြ်န္ေတာ္ပါးစပ္က လႊတ္ ခနဲ။
                      “ေၿပာတတ္တာေပါ့ ငါ့ေမာင္ရဲ့။ အစ္မက ၿမန္မာပဲ ဥစၥာ”
                     ဗုေဒၼါ။ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြ မြဲမ်ားမြဲေနလား။
အၿမင္အာရံု ကို ထပ္မံစုစည္းၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ မလြဲ။ ေသခ်ာလြန္း
အားၾကီးရဲ့။ အံ့ၾသမွဳဟာ အရွင္လတ္လတ္ၾကီး။
                      “တကယ္ ၿမန္မာ၊ ဒါ ဆို ဒါေတြက...”
                      သိန္းေဇာ္က သူမကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို
ထူးဆန္းအ့ံအားသင့္ ေနတဲ့ မ်က္နွာထားၾကီးနဲ ့လက္ညိွဳးထိုးၿပီး
ေမးလိုက္ေတာ့ သူမ မခ်ိၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္လိုက္တယ္။
                      “ရဲေၾကာက္လို ့ပါ ငါ့ေမာင္ရယ္၊ အစ္မက အမွန္
မဟုတ္ဘူးေလ။ အိုဗာစေတး“
                      ကြ်န္ေတာ္တို ့နွစ္ေယာက္ “ေၾသာ္” လိ္ု
့ၿပိဳင္တူထြက္သြားတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ နာက်င္မွဳ ရသခါးခါးေတြက
ဗိုင္းရပ္စ္ ေတြလို လွ်ပ္တၿပက္အတြင္း ဝင္ေရာက္လာတယ္။
                      “ေမာင္ေလးတို ့က ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ”
                      “ ကလန္းကို “
                     “ဒါဆို အတူတူေပါ့။ အေဖာ္ရၿပီ”
                     “အစ္မက ကလန္းမွာ ေနတာလား”
                     “ မဟုတ္ဘူး။ ကလန္းမွာ ညီမဝမ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္ မေန
့ကေရာက္တယ္ဆိုလို ့သြားေတြ ့မွာ”
                      ဘက္စ္ကား ဆိုက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့သံုးေယာက္
ကားေပၚ တက္လိုက္ၾကတယ္။ ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ သူ ့အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း
အင္ထရို ဝင္ၾကတာေပါ့။
                      “ေမာင္ေလးတို ့က ေရာက္တာၾကာၿပီလား”
                      “တစ္နွစ္ ခြဲ ရိွၿပီဗ်။ အစ္မကေရာ”
                      “သိပ္မကြာပါဘူး။ နွစ္နွစ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ အလုပ္အဆင္ေၿပၾကလား“
                      “ဒီလိုပါပဲ အစ္မရယ္။ အေၿပၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊
ဒါနဲ ့အစ္မက ဘာၿဖစ္လို ့“အို” လိုက္တာလဲ“
                      “ေဆးက်လို ့ငါ့ေမာင္“
                      “သူေဌးက ၿပန္မပို ့ဘူးလား”
                      “ပို ့တာေပါ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ စီစဥ္ၿပီးမွ အစ္မက
ထြက္ေၿပးလာခဲ့တာ။ အိမ္က စီးပြားေရး အဆင္မေၿပဘူးေလ။ ဒီကိုလာဖို ့ေတာင္
အတိုးေတြ ဆြဲလာရတာ။ ဘယ္ၿပန္လို ့ၿဖစ္မလဲ ။ မိသားစုကို ငဲ့ရေသးတယ္။
                      ဘဝ အေမာေတြကို ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာေနတဲ့ သူမ
အေမာေၿပပံုမရပါဘူး။ နဖူးမွာလည္း ေခြ်းဥေတြ သီးလို ့။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထက္
ပိုၿပီး ပူေလာင္ အိုက္စပ္ေနပံုက က်ိန္းေသပါပဲ။ မိသားစု အတြက္
ဘဝတစ္ခုလံုးကို အႏၱရာယ္ေၿပးလမ္းေပၚ ခင္းက်င္းထားရတဲ့ ၿမန္မာ အမ်ိဳးေကာင္း
သမီးတစ္ေယာက္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ သက္ၿပင္းေတြ ခိုးခ်ေနမိတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ၿခင္းေတြက ရင္ဘတ္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္လို စီးကူးလို ့။
                       “အလုပ္ေရာ အဆင္ေၿပရဲ့လား အစ္မ”
                      “ေၿပတယ္ င့့ါေမာင္၊ ေၿပတယ္။ သူေဌးကလည္း ေကာင္းတယ္။
လစာလည္း သင့္တယ္။ ေကာ္ဖီေရွာ့ပ္ ဆိုေတာ့ အလုပ္လည္း သက္သာပါတယ္။
ေၾသာ္..ေၿပာရဦးမယ္။ အလုပ္မွာ အဆင္မေၿပဘူးဆိုၿပီး မ“အို” လိုက္နဲ ့ေနာ္။
၂နွစ္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ၃ နွစ္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ၊ သည္းခံ ၾကိဳးစားလုပ္ ေငြရေအာင္
စုၿပီး ၿပန္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ မေတာ္တဆ အတိမ္းအေစာင္းၿဖစ္သြားရင္
ဘဝမွာေရာ၊  စိတ္မွာေရာ အနာတရေတြ ၿဖစ္သြားမွာ။   အစ္မပဲၾကည့္။ အိုဗာစေတး
ၿဖစ္ၿပီးကတည္းက ကိုယ့္အရိပ္
ကိုယ္ေတာင္ ၿပန္လန္ ့ေနရတာ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့။ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ရယ္။
အခု ဒီဝတ္စံု ၾကီးသာ ၾကည့္ေတာ့“
                       ကားေပၚက ဆင္းၿပီး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္လာၾကတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့နွစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ် မေၿပာၿဖစ္။ နွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့
အေတြးယာဥ္ေၾကာဟာ မေလးအမ်ိဳးသမီးရိုးရာဝတ္စံုၾကီးနဲ ့ သူမဆီ
ကူးလူးယွက္ႏြယ္
ေနတာေတာ့ ေသခ်ာလြန္းပါတယ္။


                                            (၃)


                           ၿမန္မာနဲ ့မေလးရွား ေဘာလံုးပြဲ
သတင္းၾကားၿပီးကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြက ပုရြက္ဆိတ္အံု တုတ္နဲ
့ထိုးထားသလိုပါပဲ။ “ဘူကစ္ဂ်ာလီ“ ေဘာလံုးကြင္းဆီ သြားၿပီး “ၿမန္မာကြ” လို
့အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ပစ္လိုက္မယ္လို ့ေမာင္းတင္ထားလိုက္တယ္။
                           တကယ့္တကယ္ ကန္တဲ့ေန ့က်ေတာ့ ခြင့္မရတာနဲ
့မသြားရ။ ခြင့္ရက္မေပးတဲ့ မန္ေနဂ်ာကို စိတ္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ သတ္ေနမိတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တနဂၤေႏြက လူအၿမဲက်ေနၾက။
 ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ ့ခြင့္ရက္မေပး။ တီဗြီက တိုက္ရိုက္လႊင့္ေပမယ့္
အလုပ္ခ်ိန္ၾကီးမို ့ ၾကည့္ခြင့္မရ။ ေၾသာ္...ဘဝရယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵကိုယ္
ထီးတစ္ေခ်ာင္းလို ခ်ိဳးေခါက္ထိုးထည့္ထားရပါလား။
                          ၾကည့္ခြင့္ မရေပမယ့္ စိတ္ထဲကေန
ၿမန္မာနိဳင္ပါေစလို ့ၾကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။
တၿခားနိဳင္ငံကို နိဳင္တာထက္ မေလးရွားကို နိဳင္တဲ့ အနိဳင္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္
လိုခ်င္တပ္မက္မိတယ္။ အၿမဲတမ္း အနွိမ္ခံ ၿဖစ္ေနတဲ့
သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာၿမန္မာ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ၿမန္မာေဘာလံုးအသင္းက
ေသြးေၾကြးစပ္ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကည္နူးပီတိ ေက်နပ္စရာ
ေကာင္းလိုက္မလဲ။
                          ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆုေတာင္း မၿပည့္ခဲ့ပါ။
တီဗြီၾကည့္ၿပီး အားေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္တယ္။ ၿမန္မာ ရံွဳးၿပီတဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းသြားတယ္။ ။ ဘာလုပ္ခ်င္
ကိုင္ခ်င္စိတ္မွ မရိွေတာ့။ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ေၾကာင္ေနတယ္။
သိန္းေဇာ္ကလည္း ေတာက္ တခတ္ခတ္။ အဲဒီညမွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့အိပ္မက္ေတြ
အေသအခ်ာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
                          ေနာက္ေန ့၊  ၿမန္မာဆိုင္ကို ေစ်းဝယ္သြားေတာ့
ၿမန္မာဆိုင္မန္ေနဂ်ာ ကိုတီးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေၿပာရွာတယ္။  သူက
ဘူကစ္ဂ်ာလီအထိ သြားအားေပးခဲ့တာေလ။
                          ” ၿမန္မာ ရံွဳးလို ့စိတ္ပ်က္ရတာက တစ္မ်ိဳး၊
ေနာက္ထပ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္စရာတစ္ခုပါ ထပ္တိုးေတာ့ ငါ့မွာ ရင္ခံၿပီး
ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ဘူး”
                          “ဘာစိတ္မေကာင္းစရာလဲ အစ္ကိုရ”
                          ”စုပ္ဖြားဖြားလူတစ္ေယာက္ပါကြာ။ အဲဒီလူက ငါနဲ
့ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေဘာလံုးပြဲ လက္မွတ္ဝယ္တဲ့သူ။ မေလးဂ်ာစီ ဝတ္ထားတာ။
ငါကလည္း ၿမန္မာ ဂ်ာစီ နဲ ့ေပါ့။ ကြင္းထဲကို ဝင္ေတာ့ အဲဒီလူက ငါ့ေနာက္က
ကပ္လိုက္လာတယ္။ ငါထိုင္တဲ့ ေနရာနားမွာထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္
ဒီၾကည့္နဲ ့ ဘာလုပ္လိုက္တယ္မွတ္လဲ”
                          ”မသိဘူးေလဗ်ာ”
                          ကြ်န္ေတာ္က သူ ့စကားကို ေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့
အသံၾသၾသၾကီးနဲ ့ေၿပာခ်လိုက္တယ္။
                          “သူ ့ကိုယ္ေပၚက မေလးဂ်ာစီကို ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္တာ”
                          “ဒါဆို ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးေပါ့”
                          “ဘယ္ကလာ အက်ၤ ီနွစ္ထပ္နဲ ့ကြ။ ေအာက္မွာ ၿမန္မာဂ်ာစီ”
                          “ဟာ ဒါဆို သူက ၿမန္မာေပါ့”
                          ကြ်န္ေတာ္ တအံ ့တၾသ။  အငမ္းမရ။
                          “ ဘယ္လိုမွကို ထင္မထားတာ။ ေဒးဗစ္ေကာပါးဖီးရဲ့
ၿပကြက္လားမွတ္ရတယ္။ ငါလည္း ခင္ဗ်ားက ၿမန္မာလားလို ့ေမးလိုက္ေတာ့ ပီပီသသပဲ
“ေအး”တဲ့။ ဒါဆို ဒီမေလးဂ်ာစီက ဘာလို ့ဝတ္လာတာလဲလို ့ေမးလိုက္ေတာ့
ရဲေၾကာက္လို ့တဲ့ကြာ။ က်ဳပ္က အိုဗာစေတးေလတဲ့။ ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ၿဖစ္သြားတယ္“
                           ကိုတီးရဲ့ မ်က္နွာမွာ ဝမ္းနည္းမွဳ
အရိပ္အေရာင္ ေတြ ပင့္ဂူမွ်င္တန္းေတြလို ၿဖတ္သန္းယွက္လႊမ္းေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကမ္းစပ္မွာလည္း နာက်င္မွဳလိွဳင္းတံပိုးေတြ
တဝုန္းဝုန္းရိုက္ခတ္လို ့။ အိုဗာစေတးၿဖစ္လွ်က္နဲ ့ေတာင္ အႏၱရာယ္ဇုံထဲ
ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာရဲတဲ့ သတၱိ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အၿပည့္ရိွတဲ့ သူ ့ကို
ေလးစားညႊတ္ကိုင္းမိပါရဲ့။
                         သိခ်င္စိတ္ကေတာ့ အမွ်င္ မၿပတ္ေသးဘူး။
ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးတဲ့အခါ သူ ဘယ္အက်ၤ ီဝတ္ၿပီး ၿပန္မလဲ။ မေလးဂ်ာစီလား။
ၿမန္မာဂ်ာစီလား။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုတီးကို ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးေမးလိုက္မိတယ္။
                         ” မေလးဂ်ာစီပဲ ဝတ္သြားတာေပါ့ ငါ့ညီရာ။ ဒါေပမယ့္
ဆို ့ဆို ့နင့္နင့္ၾကီး ေၿပာခဲ့တဲ့ သူ ့အသံအက္အက္ၾကီးကိုေတာ့ ငါ့နားထဲမွာ
ပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပဲ။ ၿမန္မာသာ နိုင္ခဲ့ရင္ မေလးဂ်ာစီကို က်ဳပ္
လံုးေခ်လႊတ္ပစ္ခဲ့မွာဗ် တဲ့“



                                                (၄)


                  ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အရမ္းခင္ၿပီး အလုပ္အတူတူလုပ္တဲ့
တရုတ္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ကို ဒီည ညစာ ေကြ်းမယ္လို
့ေၿပာထားပါတယ္။  သူ ့နာမည္က အာဝွမ္း။ အသက္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ေလာက္ပဲ။
                    အလုပ္ၿပီးတာေတာ့ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး
အာဝွမ္းေခၚရာ ပါလာခဲ့တယ္။  အာဝွမ္းကေတာ့
 ေလကေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ ့ကားေမာင္းလို ့။ ေတာ္ေတာ္ အူၿမဴးေနပံုရတယ္။
ထူးထူးၿခားၿခားၿဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလို တစ္ခါမွ် ညစာ မေကြ်းဖူးဘူးေလ။
                      “မင္းၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၿမဴးေနတယ္။ ဘာထူးေနတာလဲဟ“
                      ကြ်န္ေတာ္က မေလးလို  ေမးလိုက္ေတာ့ ငတီးသားက
ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ ့။ 4 D ေပါက္လို ့တဲ့။ 4D ဆိုတာ
ဒီနိုင္ငံမွာ တရားဝင္ဖြင့္ထားတဲ့ ေလးလံုးထီ။ တစ္ပတ္ သံုးရက္ ထြက္တယ္။
မေလးေငြ တစ္ရင္းဂစ္ဖိုးေပါက္ရင္
၂၅၀၀ ရတယ္။ ခု ၃ ရင္းဂစ္ဖိုး ေပါက္တာဆိုေတာ့ ၇၅၀၀။ သူ ့လုပ္အားခ ၅လစာ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့လစာဆိုရင္ ၇ လနဲ ့၁၅ ရက္စာ။
                        “ မင္းတို ့နွစ္ေယာက္ကို ၿပဳစုခ်င္လို ့ကြ။
ငါအခု ဘယ္ကို ေမာင္းေနတာလဲ သိလား“
                             “ညစာ ေကြ်းမယ္ဆိုေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေပါ့“
                             “ မဟုတ္ဘူး။ ကလပ္“
                             “အမ္“
                             “ကလပ္လို ့ေၿပာရင္ မင္းတို
့မလိုက္မွာစိုးလို ့ဟီးဟီး“
                             ကြ်န္ေတာ္နဲ ့သိန္းေဇာ္ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ အ သြားတယ္။ ကလပ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့နဲ
့မရင္းနွီး မကြ်မ္းဝင္ေသးတဲ့ တီးလံုးစိမ္း။ မဖတ္ရွဳ မလွန္ေလွာရေသးတဲ့
စာမ်က္နွာ။
                               “ ငါ မလိုက္ခ်င္ဘူး အာဝွမ္းရာ”
                               ၿငင္းေပမယ့္ မရ။
                               “မူမေနပါနဲ ့ကြာ။ မင္းတို ့ကို အေတြ
့အၾကံဳရေစခ်င္လို ့တမင္တကာ ေခၚလာတာ။ အလုပ္ထဲမွာခ်ည္းပဲ
 စိတ္နွစ္ထားေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ဒီလိုမ်ိဳး
စိတ္အစာေကြ်းရတယ္။ ထြက္ေပါက္ေပးရတယ္။ ဒါမွ လန္းသြားမွာ“
                               ကားက  နတ္သမီးလို ့အမည္ရတဲ့
ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ထိုးရပ္သြားတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကလပ္နဲ ့ေကတီဗြီ
အတြဲ။ အာဝွမ္းက” ေရာက္ၿပီ“တဲ့။
                             “ၿငင္းမေနပါနဲ ့ကြာ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေရာက္ဖူးတယ္ ရိွတာေပါ့”
                              သိန္းေဇာ္က ကားေပၚမွ ေၿပာေၿပာဆင္းဆင္း။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္ထိုင္ ေနလို ့မၿဖစ္ေတာ့။ အေတြ ့အၾကံဳအသစ္က
ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ယက္ေခၚေနၿပီ။
                             တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္လိုက္တာနဲ ့တစ္ကိုယ္လံုး
ေအးစိမ့္သြားတယ္။ အမည္ေဖာ္လို ့မရတဲ့ အေငြ ့အသက္တစ္ခုက နွာေခါင္းဝကို
လာရိုက္တယ္။ ၿမဴးၾကြတဲ့ ဒီေဂ်သံက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူငယ္စိတ္ကို အပ္နဲ
့လာစြေနတဲ့ အတိုင္း။ မွိန္ပ်ပ် မီးၿပာေရာင္ေလးက ရိုမန္ ့တစ္ဆန္ဆန္။ အဲဒီ
ရိုမန္ ့တစ္ မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ လွဳပ္ရွားယိမ္းႏြဲ ့ေနတဲ့
ခႏၥာကိုယ္ေတြ။
                           “ကဲ ၾကိဳက္သေလာက္ ေသာက္၊ ၾကိဳက္သေလာက္က။
ၾကိဳက္သေလာက္ကဲ“
                             အာဝွမ္းက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီး ၿဖစ္ေနတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို လွဳပ္နွိဳးလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္နားကပ္ကာ
စကားတစ္ခြန္းလာေၿပာတယ္။
                             “အာ..ဆာရ တာေမာင္း တာေမာင္း”
                             ငါ မလိုခ်င္ဘူး လို ့ကြ်န္ေတာ္
အတင္းၿငင္းေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အာဝွမ္း တဟားဟားရယ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ
့ဆီေရာက္လာတဲ့ ေပါင္တံၿဖဴၿဖဴတရုတ္မေလးနဲ ့တြဲ က ေနတာ အေတြ ့အၾကံဳ
အၿပည့္အသိပ္။ မၾကာဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့
သိန္းေဇာ္ဆီလည္း ေကာင္မေလးနွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္က ၿဖဴၿဖဴေလး။
ဗီယက္နမ္သူေလး ထင္တယ္။ တစ္ေယာက္က ညိဳေခ်ာေလး။ ထိုင္းမေလး
ထင္တယ္။သိန္းေဇာ္က လွ်င္တယ္။ ဗီယက္နမ္သူေလးရဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး ဒီေဂ်ရဲ့
ဆြဲငင္ညိွဳ  ့ယူမွဳမွာေမ်ာပါစီးေမ်ာ သြားေလရဲ့။
                             ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ညိဳေခ်ာေလးနဲ ့ဘာလုပ္လို
့ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ ကြ်န္ေတာ္သူမကို မရဲတရဲ
 ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မွိန္ပ်ပ် မီးၿပာေရာင္ေလးေအာက္မွာ သူမရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက
မွိန္ေဖ်ာ့လို ့။ ေအးစက္စက္အမူအရာက စိတ္နဲ ့လူနဲ ့ကပ္ပံု မေပၚ။
လတ္ဆတ္ဖ်တ္လတ္မွဳေတြ  ဆံုးရံွဳး ကုန္ခမ္းေနတဲ့ပံု။
ဝတ္ေက်တန္းေက်ရံုေလးေလာက္သာ
တာဝန္အရ ဆက္ဆံေနရမွန္း သိသာပါတယ္။
                            ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ခံုေပၚမွာပဲ
ေက်ာက္ခ်ေနမိတယ္။ သူမက ဘီယာတစ္ခြက္ ငွဲ ့ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ့္နား ရို ့ရို
့ေလးလာထိုင္တယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး  ေသြးဆူပူညံေနေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္နဲ ့
သူမၾကားမွာေတာ့
 ေအးစက္တိတ္ဆိတ္မွဳေတြပဲ ၾကီးစိုးေနတယ္။
                          “အာဝါ့ နာမ စီရာ့ပါး”
                           အဲဒိေအးစက္တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကို ၿဖိဳခြဲဖို
့“မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ“ လို ့ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္။
                           “လီလီ“
                           သူမ နွဳတ္ခမ္းဖ်ားက ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ ရဲ့
နာမည္ လိမ့္က်လာတယ္။လွလိုက္တဲ့ နာမည္ေလး။
ဘာလူမ်ိဳးလဲလို ့ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ ဆာရ ထိုင္လန္“တဲ့။ထင္ေတာ့ထင္သား။
ထိုင္းမေလးနဲ ့တူပါတယ္လို ့။
                          အာဝွမ္းနဲ ့သိန္းေဇာ္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့
ေကာင္းေနၿပီ။ အာဝွမ္းက တရုတ္မေလးကို ရင္းဂစ္ေတြ ထုတ္ေပးလိုက္၊။
တရုတ္မေလးက အာဝွမ္းကို အနမ္းပန္းေတြ ၿပန္ေပးလိုက္။ ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ
ယွက္သမ္းၿခံဳလႊမ္းလြန္းတဲ့
ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ အာဝွမ္းလက္က ေမ်ာက္လက္။ အၿငိမ္မေနဘူး။ တရုတ္မေလးရဲ့
ခႏၥာကိုယ္ေပၚ စႏၵယား အတီးသင္
ေနတဲ့ အတိုင္း။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ လီလီဆိုတဲ့ ထိုင္းမေလးငွဲ
့ေပးတဲ့ဘီယာခြက္ကိုပဲ
 ေကာက္ကိုင္လိုက္မိတယ္။
                         “ နင္ေလသတိရရင္ x x x ဖုန္းဆက္ပါ အခ်ိန္တိုင္း
x x x  ေလၿပည္စကားနဲ ့
တင္ ေက်နပ္တယ္ x x x ဆံုစည္းဖို ့ေန ့ရက္ေလး x x x “
                          ရုတ္တရက္ ဖုန္းလာလို ့ထၿမည္တဲ့ ၿမန္မာ
သီခ်င္းေလး တစ္ပိုင္းတစ္စ က လီလီ ့ဆီမွ။ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လွဳပ္
ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။ သူမက ေသြးမရိွေတာ့တဲ့ မ်က္နွာနဲ ့ ဟမ္းဖုန္းကို
ပိတ္ပစ္လိုက္တာ ကတုန္ကယင္။
                           “ ဘူကန္း ဆာရ ၿမန္မာ ၊ ဘူကန္း ဆာရ ၿမန္မာ“
                            ဘူကန္းဆိုတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆာရ ဆိုတာ ငါ။ ငါ
ၿမန္မာ မဟုတ္ဘူးလို ့အသည္းအသန္ၿငင္းဆန္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ အနားကေန ရွက္ရြံ
့အားငယ္စြာ ေၿပးထြက္သြားတဲ့ သူမ။ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်ံဳခို
တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရသူလို ။ အာဝွမ္းေၿပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက နားထဲကို
သံရည္ပူေတြ ေလာင္းထည့္လိုက္တဲ့ အတိုင္း။
                          “ မင္းၾကိဳက္ရင္ ေစ်းတည့္ေအာင္ ညိွ ၊ အိမ္အထိ
ေခၚလို ့ရတယ္“

လင္းလက္တာရာ