အိပ္မက္ေတြေၾကြတဲ့ည

ၾကယ္ေတြ ေကာက္ဖို ့မအားဘူး ဘဝကို ခဏခဏ ေကာက္ေနရလို ့
အေမွာင္ဟာ ေၿဖာင့္တန္းစြာ စီးက်ေနတဲ့ အလင္းတု ခဏခဏ တဖြဖြ
မွားတယ္ ကိုယ့္အသက္ဓါတ္ေလးကို ယပ္ေတာင္ေလး တဖ်က္ဖ်က္
ခတ္ေနရတဲ့ည ကဗ်ာဟာ ခဏခဏ ဖ်ားတယ္ အေပၚေသြး ၁၀၉/၁၁၀
ေအာက္ေသြး ၁၀၉/၁၁၀ ေမေမေခၚေနက် အိမ္နာမည္ေလး လြမ္း
ေမာဖြယ္ ေလာကဓံရဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ခဏခဏ သန္ ့စင္ေနရလို ့
ငယ္ရုပ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဒုကၡဖက္ရွင္လူသား ခဏခဏ ၿပင္ဝတ္ေနရတဲ့ အမွားနဲ ့
အမွန္ နိဗၼာန္နဲ ့ငရဲ ေခတ္ထဲ ရိုးသားရတာ မ်က္နွာငယ္တယ္ ေငြဟာ အဆိပ္
ကိုလည္း ေၿပေစ အဆိပ္ကိုလည္းၿပင္းေစ စိတ္ေၿပလက္ေပ်ာက္ ပင္လယ္
ၿပာၾကီးထဲ ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ ပြက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ နယ္ၿခားစည္းေတြက
ခါးတယ္ အေဝးေၿပးအိပ္မက္ေတြက ခါးတယ္ နိဳင္ငံေရးေတြကို မခါးပါရ
ေစနွဲ ့ ဧရာဝတီကို မခါးပါရေစနဲ ့ ခဏခဏ ကူးမိတဲ့စိတ္မွာ ခဏခဏ
လက္ပန္းက်တယ္ ခုေလာက္ဆို တစ္ခုခု ထူးေနေလာက္ေရာေပါ့
မထူးဇာတ္မွာတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မထူးလည္း ဆက္လက္ဖူးပြင့္ေနဦးမယ့္
ေခၚသံေတြ ခဏခဏ အဓမၼေတြက လက္ၾကမ္းၾကီးနဲ ့ေၿခြေၿခြခ်ေနတယ္
ၾကားတယ္ နွလံုးသားနဲ ့ဆက္ဆက္ၾကားတယ္ ပါးကြက္ၾကားေလးရဲ့ ငိုသံ
ေလးဖက္နံရံၾကီးကို ၿဖိဳခ်င္တဲ့ သစၥာတရား ခဏခဏ ထထေယာင္တယ္
ခ်နင္းခံလိုက္ရတဲ့ အမွန္တရားေတြဟာ မနက္ၿဖန္အတြက္ လမ္း အိပ္မက္
ေၾကြေတြဟာ...ဘယ္ေတာ့မွ မပုပ္ မသိုးဘူး မဟုတ္လား

                                               လင္းလက္တာရာ
                                                  ၂၄၊၉၊၂၀၁၂